Bir dostum var. Ara sıra, sık sık çıkan kısmın özetine ne zaman ek yapacağımı sorar durur. Sora sora Bağdat bulunurmuş derler. Bu lafı duymuş herhalde bir yerlerden. Ben ona "Suriye'yi aşma" dedim halbuki. Git-gel, Şam kaç saat şurada? Aceleye ne gerek var, bir yere mi yetişiyoruz üstat? Derken, az önce aradı, gitmiş gelmiş. O gidip geldiğini sanıyor, bilmiyor ki gitmiyoruz. Gittiğimiz zaman da gelemiyoruz. Böyle bir arafta bir arafta...
Bir dostum var. Kafası çok bozuk uzun zamandır. Günahlarıyla mücadeleyi bırakmış, bıraktığını söylemiş alenen. Alenenden duydum ben de. Somurtmak yasak demiş de, güldüm ben buna! Hesaplaşa hesaplaşa ne elde kalmış ne avuçta. Her hesapta kestiği küsüratları, bıraktığı para üstlerini bir kenara koysaydı...
-o-
Ölümü biliyoruz, öleceğiz muhakkak. Ne büyük servet, anlayana. Doymak imkansızken bir şeylere, yine de terk etmek mecburi.
Babalık da ölmeyi bilerek doymaksızın yaşamak gibi. Biliyorum, biraz büyüyecek, akıllanacak, sonra beğenmeyecek beni, uzaklaşmak isteyecek. Akşam yemekleri eksik yenecek, tatiller daha sessiz geçecek, eşyaların yerleri aynı kalacak, kıyafetlerse yirmi yıllık neredeyse...
Bunlar olacak. Bundan kaçış yok. Bir yandan bağlanmak bu kadar tekinsiz, bu kadar belli ki sonu bu filmin. Diğer yandan da hayat! Düşüvermek ne kadar kolay eğer bağlanmazsan, doya doya tüketmek istemezsen.
Yutkundum, şişti boğazımda koca bir yumru; büyüdü büyüdü... Sığmaz oldu başım boynumdaki yuvasına. Sen yine de bildiğini yapacaksın, sana bunu öğreteceğimden biliyorum. Kendi kuyruğunu yiyen yılan misali, beni tüketeceğini bile bile.
Seni sevmekten, sana bağlanmaktan korkuyorum Duru. Sonunda beni bırakıp gideceğini biliyorum...
Sonunu bile bile, seni seviyorum kızım...
